Door Catarina Dutilh Novaes (Hoogleraar, Vrije Universiteit Amsterdam)
November is altijd de moeilijkste maand van het jaar voor mij: het wordt koud, het wordt donker, en de Sinterklaas festiviteiten komen eraan. Als iemand die in een land (Brazilië) met een slavernij verleden is opgegroeid (en wel als blanke), is de figuur van Zwarte Piet en vooral de interactie tussen Sinterklaas en zijn Pieten erg ongemakkelijk (zoals beschreven in twee eerdere blog posts: hier en hier). Maar goed: desondanks het grote aantal mensen dat vorig jaar de Facebook Pietitie heeft getekend, lijken er elk jaar meer mensen te zijn die de problematische aspecten van deze traditie zien.
Vanochtend las ik in de Metro krant (of all places) iets dat volgens mij veelzeggend is: ondernemers en bedrijven willen best allerlei pietenacties steunen, mits ze anoniem mogen blijven. Dit lijkt me een omslagpunt te zijn in het debat: tot kort geleden werden degenen dit zich uitten tegen de traditie als feest verpesters gezien (en dat gebeurt nog wel), maar tegenwoordig bestaat ook de zorg om als racistisch gezien te worden als men in het openbaar de traditie steunt. Zou dit het begin van het einde zijn? Ik geef toe: mijn novembers zullen wel aangenamer worden wanneer de Pieten niet meer met stereotypische zwarte eigenschappen gepresenteerd worden.
Filosoof Ronald Hünneman toont zich in zijn ‘het witwassen van Zwarte Piet’ wat minder enthousiast en motiveert dat met een gedegen filosofische analyse in zijn ‘Zwarte Piet is het probleem niet’ Warm aanbevolen!