Door Bij Nader Inzien (redactie)
Ondanks felle protesten van Elizabeth Anscombe werd in 1956 door de universiteit van Oxford een eredoctoraat toegekend aan voormalig Amerikaans president Harry S. Truman. Truman had, volgens de Oxford-dons, immers niet zelf de bommen op Hiroshima en Nagasaki gegooid, hij zette slechts een handtekening. De hoogste tijd, vond Anscombe, om uit te leggen dat het zetten van een krabbel soms niets minder dan een massamoord kan zijn. Maar wat maakt nu de ene handtekening tot een militair bevel, de andere tot het verkopen van een huis, en de volgende tot het slechts proberen van een pen? Daarover gaat Intention. In dit werk worden we meegenomen in de gedachtegang van een van de grootste denkers van de 20e eeuw en worden we bovendien uitgedaagd om zelf ook na te denken. Anscombe’s idee is dat mensen die intentioneel handelen altijd antwoord kunnen geven op de vraag “waarom doe je dit?”. Dat kan omdat we een bijzonder soort kennis hebben van onze handelingen. Als ik naar de keuken loop weet ik dat ik een kurkentrekker aan het pakken ben: ik hoef niet eerst te kijken of ik niet met de keukenrol terug kom. Dit soort praktische kennis krijgen we dus niet via de waarneming: we weten wat we doen door dit te doen. Truman wist dondersgoed dat zijn handtekening meer was dan wat inkt op papier. En met de handtekeningen die op dit moment dagelijks in het Witte Huis gezet worden is Intention nog immer relevant.
Dit is een aflevering uit de rubriek ‘Een Kleine Ode Aan’. In ongeveer 250 woorden looft een Nederlandse of Vlaamse auteur een al dan niet vergeten filosofisch pareltje.