Door Fleur Jongepier (Radboud Universiteit Nijmegen)
‘Een jaar verlof is het beste voor kind’, kopte de Volkskrant afgelopen weekend naar aanleiding van het onderzoek van Carolina de Weerth. Als de conclusies van het onderzoek van de Weerth kloppen, heeft dat grote consequenties voor hoe ouderschap eruit moet zien en, belangrijker nog, hoe de Nederlandse verlofregelingen eruit moeten zien.
Er ligt hier echter wel een gevaarlijke aanname op de loer, namelijk, dat de enige reden om deze verlofregelingen aan te passen gegeven zou worden door ‘wat het beste is voor het kind’. Maar stel nu dat de conclusies van de Weerth uiteindelijke toch niet blijken te kloppen, en dat baby’s die grotendeels opgroeien in de crèche of thuis geen wezenlijke verschillen vertonen. Moeten we dan de huidige verlofregeling maar laten zoals hij is (voor de duidelijkheid: 16 weken zwangerschapsverlof voor de moeder, en voor de partner 2 dagen betaald en 3 dagen onbetaald ouderschapsverlof)?
Nee. Dat zou net zoiets zijn als besluiten om, zoals KPN, toch maar op te houden met een actief vrouwenbeleid, omdat vrouwen toch niet voor de verwachtte cultuuromslag zorgden. Ook als vrouwen het bedrijfs- of onderzoeksklimaat niet wezenlijk verbeteren, dan nog hebben we redenen om te zorgen dat er meer vrouwen (en allochtonen) in hogere functies terecht komen. (Zie ook dit artikel van de NRC 10 december 2014 (paywall).)
De analogie: ook als baby’s totaal geen baat hebben bij een jaar gedeeld ouderschapsverlof, dan nog hebben we goede redenen om de huidige ouderschapsverlofregeling serieus aan te pakken. (Iets met ‘principes’ en ‘gelijke kansen’.)
Helemaal mee eens, Fleur en wie een uitgewerkte filosofische analyse zoekt, en een voorstel hoe de verschillende principes en waarden af te wegen, die kan ik u geven: http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1467-9833.2011.01525.x/abstract
Dank Ingrid!