Door Emanuel Rutten (Universitair docent Vrije Universiteit Amsterdam)

Nieuwsmedia worden in toenemende mate geconfronteerd met onbegrip. Er is vaak kritiek op de veronderstelde eenzijdigheid van het nieuws. Ook ligt tegenwoordig regelmatig de vermeende onverantwoordelijke werkwijze van journalisten onder vuur. Waar komt deze onvrede vandaan?

Een mogelijk antwoord is dat de alsmaar groeiende stroom nieuwsberichten door steeds meer nieuwsconsumenten als bedreiging voor hun wereldbeeld wordt ervaren.

Wereldbeelden spelen inderdaad een belangrijke rol in het voortbrengen en consumeren van nieuwsberichten. Zo zijn de wereldbeelden van nieuwsproducenten van invloed op de manier waarop zij bronnen selecteren en informatie verwerken. Daarnaast zijn wereldbeelden bepalend voor de wijze waarop mensen nieuws ontvangen en verwerken. Nieuwsberichten zijn dan ook in belangrijke mate wereldbeeldgeladen.

Wereldbeelden en wereldbeeldgeladenheid

Een wereldbeeld is een totaalkader voor het interpreteren van de werkelijkheid. Ieder van ons is om met Heidegger te spreken in de wereld geworpen. We proberen vanuit deze toestand houvast te vinden. Dit doen wij door ons te oriënteren. Daarvoor omarmen wij een zinperspectief van waaruit wij onszelf, de ander en de wereld om ons heen begrijpen. Dit zinperspectief is een wereldbeeld.

Wereldbeelden zijn bepalend voor de wijze waarop mensen nieuws verwerken.

Een wereldbeeld bestaat uit (i) een opvatting over de globale structuur van de wereld, (ii) een normatieve visie op wat “het goede leven” is en welke waarden in dit leven belangrijk zijn, en (iii) een gemoedsstemming met betrekking tot hoe wij gevoelsmatig in wereld staan.

Deze drie dimensies komen niet toevallig overeen met de drie belangrijke aspecten van het mens-zijn waarover Aristoteles in zijn Retorica spreekt: logos, ethos en pathos. Een wereldbeeld is een existentieel geheel van deze drie tegelijk.

Een nieuwsbericht is wereldbeeldgeladen indien het wereldbeeld van de nieuwsproducent geheel of gedeeltelijk bepalend is voor de vorm of inhoud van het nieuwsbericht. De vorm of inhoud zou dus significant anders geweest zijn indien de producent een ander wereldbeeld gehad zou hebben.

Van wetenschapsfilosofie naar nieuwsfilosofie

In de wetenschapsfilosofie wordt veel nagedacht over wereldbeeldgeladenheid. Daarbij gaat het vooral om de vraag in hoeverre wetenschappelijke resultaten – zoals uitkomsten van experimenten, interpretaties van deze uitkomsten en ontwikkelde theorieën – wereldbeeldgeladen zijn. Een groot aantal methoden en begrippen die wetenschapsfilosofen hanteren om deze vraag te beantwoorden kunnen ook heel goed worden ingezet om te bepalen in hoeverre het nieuws wereldbeeldgeladen is.

Een nieuwsbericht kan op twee manieren een wereldbeeld communiceren

Zo is het in de wetenschapsfilosofie gebruikelijk om onderscheid te maken tussen de vraag naar de mate waarin wetenschappelijke resultaten wereldbeeldgeladen zijn en de vraag naar de mate waarin deze resultaten een gegeven wereldbeeld plausibeler maken.

Het gaat hier om verschillende zaken omdat uiteraard alléén wetenschappelijke resultaten die niet wereldbeeldgeladen zijn een bepaald wereldbeeld plausibeler kunnen maken. Een wereldbeeldgeladen resultaat maakt het wereldbeeld in kwestie immers niet waarschijnlijker. Want in de totstandkoming van dat resultaat was dat wereldbeeld al voorondersteld.

Een soortgelijk onderscheid is ook van belang voor nieuwsproductie. Een nieuwsbericht kan namelijk op twee manieren een wereldbeeld ‘communiceren.’ Het bericht kan zelf wereldbeeldgeladen zijn of een bepaald wereldbeeld waarschijnlijker maken.

Nieuwsberichten die wereldbeeldgeladen zijn roepen mogelijk een ander soort reactie op bij nieuwsconsumenten dan nieuwsberichten die dat niet zijn maar wel een specifiek wereldbeeld plausibeler maken. Interessant is te onderzoeken in hoeverre dit inderdaad het geval is, en zo ja, waaruit dit verschil precies bestaat en welke verschillende effecten het heeft op het oordeel en het gedrag van nieuwsconsumenten.

Welke gebeurtenissen worden genegeerd en welke juist niet?

Wereldbeelden van wetenschappers kunnen daarnaast van grote invloed zijn op hun keuze welke vraagstukken interessant en belangrijk genoeg zijn om te onderzoeken. Dit vinden we ook terug in de sfeer van het nieuws. Wereldbeelden hebben namelijk niet alleen invloed op de inhoud en vorm van het nieuws maar ook op welke gebeurtenissen überhaupt als nieuws gebracht worden.

Welke gebeurtenissen worden genegeerd en welke juist niet? En wat wordt in het nieuwsbericht vervolgens onthuld en wat juist verhuld? Ook deze vragen spelen zowel in de wetenschap als in de nieuwswereld een rol.

Nepnieuws: slechte retorica, ontregeling en “traffic”

De genoemde onvrede met nieuwsmedia wordt ook zichtbaar in de hedendaagse tendens om nieuws steeds luidruchtiger te diskwalificeren als ‘nepnieuws.’ Er is een ‘nieuw normaal’ aan het ontstaan waarbij het belang van stemmingen, gevoelens en het hebben van een al dan niet aansprekende persoonlijkheid groter begint te worden dan dat van objectieve argumentatie en controleerbare feiten.

Dit betekent dat we langzamerhand een terugkeer zien van ‘slechte’ retorica. Slechte retorica is in tegenstelling tot ‘goede’ retorica uitsluitend gericht op overreding. Daarbij doet het er niet toe of datgene waarvan het publiek overtuigd moet worden waar is of niet.

Hedendaags nepnieuws wil niet eens meer overtuigen

Een terugkeer van slechte retorica is al zorgwekkend genoeg. Maar de situatie is nog zorgwekkender dan dat. Slechte retorica is weliswaar niet op waarheid gericht, maar het heeft nog altijd als doel om te overtuigen.

Het probleem van het hedendaagse nepnieuws is echter dat veel producenten ervan niet alleen niet in feiten geïnteresseerd zijn, maar zelfs niet eens meer willen overtuigen. Men wil vaak alleen nog maar ontregelen en destabiliseren. Of, nog banaler, men wil zoveel mogelijk “likes” en “traffic” genereren voor zo hoog mogelijke advertentie-inkomsten.

Dit betekent dat we steeds vaker geconfronteerd worden met ogenschijnlijke nieuwsberichten die in feite niet eens meer als bevooroordeeld nieuws bedoeld zijn, laat staan als onbevooroordeeld nieuws. Dit soort nepnieuws is dus zelfs niet meer bedoeld als propaganda.

Het doel is slechts nog de nieuwsvoorziening te ontregelen of op een gewetenloze manier erop te parasiteren om zo zoveel mogelijk geld te verdienen aan advertenties. Men wil dus niet eens meer overtuigen. Nepnieuws voor doelen als propaganda, ontregeling of ‘traffic’ leidt tot wantrouwen en tot onvrede met het nieuws.

Hoe verhouden beide antwoorden zich tot andere verklaringen voor het hedendaagse onbehagen met het nieuws? Dit is een belangrijke vraag. In de onderzoeksgroep Het Publieke weten werk ik als filosoof samen met bestuurskundigen en nieuwsproducenten aan de beantwoording ervan.


Meer:

Volg ons op

TwitterInstagramFacebook

Op de hoogte blijven per mail?

Wanneer wil je een e-mail ontvangen?

Steun ons

Doneer Word vriend

2 Comments

  1. Relevant boek over dit onderwerp: A lot of people are saying. The new conspiracism and the assault on democracy.
    2019. Russell Muirhead en Nancy Rosenblum

  2. Aanvullend nog ter overweging:
    Veel mensen zijn niet meer in staat om de veelheid van nieuws, informatie, propaganda, reclame, ontwikkelingen, veranderingen in ons dorp de wereld, te zien, verwerken en bevatten.
    Ondermijning en manipulatie van berichten komt van officiele-, tot dusver als betrouwbare of rerespecteerde bron en van de nieuwe, puur als manipulatie en ondermijning bedoelde nieuwshooligans.
    De sociale media als belangrijke en ongeremde bron van op emotie gericht nieuws, zonder verantwoording, hebben de rol van mainstream media overgenomen van de klassieke media.
    De klassieke media hebben jaren lang onvoldoende antwoord gevonden op deze emancipatie van het nieuws. En hebben zich niet kunnen positioneren als brengers van feitelijk nieuws.
    Een wereldwijde ontregeling is aan de gang, met grote risico’s op massamanipulatie en van daaruit van massamobilisatie.
    Volledige vrijheid van meningsuiting levert het risico van toegestane ontwrichting.
    Ter verdediging van de democratie en de rechtsstaat, zijn m.i. strengere regels nodig.
    Ondermijning en ontwrichting zouden als strafbaar moeten gelden en ter beoordeling van een rechter moeten worden gebracht. Zo nodig moet de grondwet hierop worden aangepast.

Comments are closed.